Column: De kers op een verrukkelijke taart

Elke week deelt een columnist zijn/haar persoonlijke kijk op bepaalde zaken in Houten. Deze keer Hans-Peter van Rietschoten.

Iedere keer als ik voorbij het markante bouwwerkje langs het spoor kom kijk ik het na tot het uit mijn zicht is verdwenen. Ik weet wanneer het op de terugweg  in mijn zicht opduikt en kijk er reikhalzend naar uit om het te passeren. Er heerst magie voor mij rond deze plek.

Het gebouw waarover ik lyrisch kan praten is het voormalig station van Houten, dat in 2007 in zijn geheel is verplaatst om meer dan honderd meter verderop vaste grond onder de fundamenten te vinden.

Als ik in de buurt kom merk ik het aan mijn lijf. Ik moet even bij haar stilstaan, maar ik kan de machinist niet vermurwen zijn trein tot stilstand te brengen alsof het oude station nog steeds hét station van Houten is. Dat het verworden is tot een trouwlocatie vind ik niet verwonderlijk. Pittoresk en schilderachtig ligt het daar. Aan het spoor, dat wel maar wat verwacht je anders van een in onbruik geraakt stationsgebouw?

Had ik ooit maar het genoegen mogen smaken er op een trein te wachten die me naar mijn geliefde zou brengen. Wat een genot moet het zijn geweest er terug te keren met een euforisch gevoel, omdat het fijne dagen waren die ik met haar door mocht brengen.

De aanblik van het station Houten van weleer, moet een kers op een verrukkelijke taart zijn. En toch is het markante stationsgebouw niet mijn thuisstation en al wil de machinist zijn trein niet stilzetten noch wil hij er vaart minderen, ik voel me thuis in Houten. De vastgoedtak van de NS ben ik dankbaar dat het gebouw mag blijven bestaan en architect Bak betuig ik hierbij dank voor het ontwerpen ervan.