Column | Betuttel cultuur | Henk Donker

Elke week deelt een columnist zijn/haar persoonlijke kijk op bepaalde zaken in Houten. Deze week Henk Donker

Columnist Henk Donkers

Ongeveer 5 jaar geleden schreef ik een blog over de Betuttel cultuur. Ik wond me toen bijzonder op over allerlei betuttelingen door een overheid, die zich liberaal noemde. Ja. Liberaal, zolang men de controle en touwtjes maar strak in handen had.

Onderstaand ter lering en vermaak, nogmaals, waar ik me over op wond:

Heb ik me toch afgelopen week weer even laten opfokken. Ik kom uit de onrustige jaren 60, waarin we heel wat vrijheden hebben veroverd. Een beetje van…. wij weten zelf wel wat goed voor ons is. Het was ook de tijd van de emancipatie en het leek, alsof er hierin een compromis werd gesloten met de overheid. Een gezin besliste zelf wel of beide echtgenoten werkten of niet. Jaren ging dit redelijk goed. Alleen op het werk leidde het wel eens tot fricties. Want het is bij belangrijke projecten voor een manager heel frustrerend als hij met vergaderingen ook nog rekening moet houden, wie er ophaaldienst van de kinderen heeft. Maar goed, er valt mee te leven … tot vorige week. Een wereldvreemde bewindsvrouw zou wel even vertellen, wat goed voor vrouwen is…. 40 jaar nadat wij het allemaal al hadden geregeld. En als nu een der echtelieden thuis blijft is het een bewuste keus. Door allerlei zaken af te schaffen hebben ze het je wel wat moeilijker gemaakt. Enfin, ik trapte er in en voelde me weer behoorlijk betutteld. Mens bemoei je met je eigen zaken.

Dit alles kwam nog eens extra terug, toen ik deze week naar de apotheek ging om een recept te kopen, dat niet op recept hoeft…. tenminste, dat dacht ik. Maar dankzij de betutteling is het nog veel moeilijker geworden. Vroeger kocht ik het (Daro, tegen prikkelhoest) gewoon bij de drogist, maar dat mag niet meer.

Dus haalde ik het uit het schap bij de apotheek en liep naar de balie om te betalen.

O, meneer, zei het meisje met een rode kleur (ze had het al vaker meegemaakt), u moet een formulier invullen, dat wij moeten invoeren en dan bekijken of we het wel mee mogen geven. Ik voelde een redeloze woede opkomen, ik koop dat spul al 30 jaar bij een goede verkoudheid en het prikkelt de kriebel geweldig. Ik realiseerde me, dat het de betuttelende overheid was, die dit voorschreef en niet de eigenwijze apotheek. Ging wel de discussie aan met de apotheker zelf, dat ik zelf verantwoordelijk ben voor mijn aankoop. Hierin kreeg ik gelijk, maar zij moeten op straffe van een boete doen. Dus het formulier maar ingevuld met alle leugens erbij, anders liep ik kans om het niet mee te krijgen, want ik mocht het niet gebruiken om de hoest te dempen (staat op het doosje), dan begrijp je er helemaal niets meer van. Met het doosje verliet ik de apotheek en het gevoel van …. big brother is watching you.

Waarom dit voorbeeld? Wel, nu al die jaren later is het alleen maar erger geworden, en dit voorbeeld haal ik aan omdat ik ook nu weer aanloop tegen de vrijheid om over je eigen lijf te beslissen.

Het betreft de keuze van een vaccin. Al weken worden we gek gemaakt of een vaccin goed voor ons is en wat de risico’s zijn bij gebruik. Dus wordt het product voorlopig in de koelkast gezet (een leuke verschrijving).

Maar het is mijn lichaam en ik mag toch beslissen of ik het wil gebruiken of niet. Ik moet beslissen over een kans, dat ik het kan, die velen malen kleiner is, dan als ik het vaccin niet krijg. Mijn conclusie is, dat men helemaal niets heeft geleerd. Bestaat er eigenlij wel een lerende overheid, gezien de meest recente blunder over de toeslagen.

En fin, ik heb tenminste mijn prik