Column | Witte wieven

Elke week deelt een columnist zijn/haar persoonlijke kijk op bepaalde zaken in Houten.

Deze week Hans-Peter van Rietschoten

In het verdronken bos op een kwartiertje fietsen bij ons vandaan word ik gegrepen door de onheilspellende sfeer die er hangt. Ieder moment kan een flinke vis een klap met zijn staart op het anders rimpelloze water geven en de serene rust verstoren die er heerst. Het doet niet echt afbreuk aan de beleving van dit wonderlijke natuurgebied, het benadrukt nog maar eens wat ik iedere keer weer denk als ik er ben: verdronken, maar niet dood. Ook uit de verdronken stammen komen her en der groene scheuten op en zelfs een heel klein eilandje is te zien voor wie er oog voor heeft.

De mist maakt het mysterieus, alsof witte wieven bezit hebben genomen van het wateroppervlak en nu en dan uitrusten op een boomtop die er bovenuit steekt. Spinraggen met parels vormen hun sieraden en ze zijn vast besloten ze met hand en tand te verdedigen. Ze lokken ons van de plek weg waar we menen recht op te hebben omdat we speciaal vroeg gekomen zijn om de mist vast te leggen. Vogels zingen het hoogste lied, ver van het water en we willen er naartoe. Wij hebben onze buit immers binnen.

Het verdronken bos in de mist. Iets waarvan ik droomde, maar wat ik nu met eigen ogen en camera heb kunnen waarnemen. Wanneer ik de foto’s terugkijk thuis voel ik de koude hand van de ochtendmist in mijn nek en zie ik witte wieven over mijn scherm dansen. Ik kijk dwars door ze heen en juist dat maakt ze aantrekkelijk. Ik zie ze wuiven en flaneren boven het wateroppervlak dat zo glad is als een spiegel. De weerschijn van de zon in het water staat ze goed. Ze krijgen er een zilveren glans door. Als ik heel stil ben hoor ik ze zingen, maathoudend met het gezang van de vogels hoog in de bomen.