Column| Over Grutto, Tureluur, Kamelen en kunst.

Elke week deelt een columnist zijn/haar persoonlijke kijk op bepaalde zaken in Houten.

Deze week Hans-Peter van Rietschoten

We maken kilometers samen, en met ons onze camera’s. We kennen wat plekken om ons heen die in minder dan een half uur te befietsen zijn. Ze zijn de moeite waard en daarvan getuigen onze foto’s.

Het was niet één Lepelaar die is neergestreken in onze omgeving, we telden in een oogopslag al snel een handvol. De door mij gekoesterde weidevogels heb ik vastgelegd. De Grutto die gebroederlijk een hek deelt met een Tureluur die ongetwijfeld tureluurs geworden zal zijn van de publieke aandacht die hem ten deel valt. De Zwaluwen die over ons heen scheren iets verderop langs het Amsterdam-Rijnkanaal laten zich lastig door mij vastleggen, mijn geduld is hiervoor even niet toereikend en mijn reactiesnelheid onvoldoende.

Het zijn niet enkel vogels en andere levende have die ik vastleg. Mijn zwak voor kunstwerken en constructies, soms constructies die het waardig zijn kunstig geconstrueerd te worden genoemd, breng ik met graagte ook in beeld. Ik maakte foto’s door het hek van de in aanbouw zijnde tachtig meter lange Kamelenbrug die de illusie moet geven “over golven te rijden”. Nu de brug is opengesteld en de naam Hoonbrug draagt ervaar ik het zelf: zonder waterfiets het water per fiets bedwingen. Het overtreft niet mijn stoutste verwachtingen.

Het imposante gebouw waar onze valuta wordt geslagen ligt te blinken in de zon alsof het is opgepoetst als een kostbare zeldzame munt, die het middelpunt is op een tentoonstelling. Het is niet alles goud dat er blinkt. Dit pand kan niet in de schaduw staan van het monumentale pand in Utrecht dat al generaties lang bekendheid geniet. Zal “De Kluis” ooit tot die hoogte stijgen? De tijd zal het leren.