Column | Onze eerste ontmoeting

Elke week deelt een columnist zijn/haar persoonlijke kijk op bepaalde zaken in Houten. Deze week Hans-Peter van Rietschoten.

Meer nog dan bij onze eerste ontmoeting verlang ik ernaar haar beter te leren kennen. Ze toont me haar karakter en hoe vaker ik haar zie hoe meer geheimen ze me onthult. Ze weet me telkens weer te boeien en haar schatten lijkt ze graag met me te willen delen. Dat haar ranke voorkomen gebukt gaat onder de jaren is haar aan te zien, maar geeft haar charme.

Ze is niet geïsoleerd, noch eenzaam. Op haar schiereiland is ze met me verbonden. De Muskuseend die ik Heer Solo noem, mag zich er bewoner noemen al komt hij vaak niet veel verder dan de slotgracht die haar deels omringt. Zijn markante uiterlijk heeft overeenkomsten met haar. Hij blinkt ook uit in schoonheid, maar de tand des tijds eist zijn tol. Ze genieten alle twee van de aandacht en zijn meermaals onderwerp van gesprek van de voorbijgangers. Zij torent hoog boven hem uit en net als ik, laat Heer Solo zich door haar boeien zonder door haar te worden geketend. Immers, ze laat ons vrij onze weg te vervolgen vol van mijmeringen over onze toekomst.

Heer Solo steekt met gemak de slotgracht over terwijl ik het moet doen met haar aanblik op gepaste afstand. Met mijn camera speur ik de omgeving af in de hoop op het landgoed iets te zien dat aan mijn blote oog is onttrokken. Er zitten aalscholvers in een hoge boom met reigers die er een nest hebben. De bomen in haar omgeving zijn ingenomen door kraaien en eksters. Ganzen hebben bezitgenomen van het kortgeschoren veld en de schaapjes staan er op het droge. Zwanen dobberen majestueus op de slotgracht en we hebben er oog in oog gestaan met een imposante roofvogel. Een buizerd houdt zich verborgen in het bos dat Schonauwen omringt. Hij slaat ons gade vanuit een boom die hij met zorg heeft uitgekozen. Bijna onzichtbaar houdt hij zich op tussen de takken, maar aan mijn fotocamera ontsnapt hij niet. Op de avond van de dag dat we hem voor het eerst ontmoetten laat hij een knap stukje luchtacrobatiek aan ons zien. Noodgedwongen, want hij wordt lastiggevallen door vogels die zich in zwart verenkleed hebben gehuld. Met zijn imposante voorkomen alleen al maakt de buizerd indruk en weet hij zijn plaaggeesten te verdrijven. Hij kent ze wel die rotjongens. Om de haverklap vallen ze de reigers lastig die dachten een rustige plek te hebben gevonden om hun jongen groot te brengen. Met riant uitzicht op mijn muze ook nog. Niemand had de reigers verteld over de buren. Kraaien en eksters die oorverdovend aanwezig zijn. Aalscholvers die alles maar laten lopen als ze verpozen in hún boom en ook nog eens de slotgracht leegvissen.

Alles gebeurt onder het toeziend oog van mijn lief Schonauwen, maar ze weet niet anders. Het gaat al zo zolang ze zich kan heugen.