Column | Werk en Inkomen Lekstroom

Elke week deelt een columnist zijn/haar persoonlijke kijk op bepaalde zaken in Houten. Deze week Henk Donker.

In mijn oude jaar blog had ik het over de neiging van gemeentes om gedrag van de centrale overheid te kopiëren. Ik doel dan speciaal op de uitkeringseenheden van gemeentes, waarin je iets van de belastingdienst herkent. In veel gemeentes hebben een aantal zich verbonden tot een gezamenlijke uitkeringsfabriek (de uitkering wordt door 1 organisatie verzorgd voor meerdere gemeentes) en lopen daarmee ook de kans een fabriek te worden, zonder de befaamde menselijke maat. Bekend is de casus in het noorden van het land, waar men een man beboette vanwege veronderstelde fraude, omdat hij zo weinig water gebruikte. Dus moest hij wel ergens anders inwonen.

Opmerkelijk zijn hierbij een aantal zaken:

• Het standaard wantrouwen
• De aantasting va iemands privacy
• En altijd uitgaan van het slechte van de mens.

Deze persoon heeft overigens zijn zaak gewonnen, hij verrichtte elders intensief mantelzorg en was weinig thuis en bespaarde zo ook nog geld van de gemeenschap. Hoeveel geld heeft deze casus de gemeenschap gekost en had dat niet beter besteed kunnen worden.

In Houten heeft men dit soort mogelijke problemen onderkent en gaat men primair uit van het goede in de mens.  Men  probeert via de Houtense Werktafel mensen terug te integreren met redelijk veel succes, hiermee e.e.a. aan de voorkant aanpakkend.

Daarom is het des te meer jammer dat nog niet iedereen in dit proces terecht komt, waardoor je casus rechtstreeks bij de WIL (Werk en Inkomen Lekstroom) belandt.

Hoe opmerkelijk is het verschil dan tussen de Houtense Werktafel en de WIL, beiden werkend voor dezelfde gemeente.

Inzake de WIL wil ik verwijzen naar een casus, die ik heb mogen meemaken en mij ten zeerste verwonderde, vanwege de grote bureaucratie en wantrouwen. Het is des te meer jammer, omdat zo’n casus al het goede van het andere proces in de schaduw zet. Toch wil ik het noemen, omdat er volgens mij voor de gemeente hier een groot verbeterpunt zit. Concentreer je niet alleen op de werktafel, maar ook op de fabriek, die zonder enige empathie door dendert.

De casus.

Statushouder krijgt op 26e van de maand werk aangeboden, maar moet wel de volgende dag beginnen. Op dat moment had hij zijn uitkering van die maand al ontvangen, dat is niet te voorkomen. Dus moet er wel een paar dagen terug betaald worden. Dat wist de persoon in kwestie ook.

Op zijn eerste werkdag heeft hij geprobeerd de WIL te bellen, maar er werd niet opgenomen en de dagen er op, in de hectiek, heeft hij het even vergeten. Hij was volop bezig zijn baan waar te maken.

Omdat hij werk had heeft hij het werkbriefje van de maand er op niet ingeleverd. Zodat hij dan ook geen uitkering zou krijgen. Dit is ook zo geschied. Hij wist niet, dat men niet automatisch de conclusie zou trekken, dat hij geen beroep meer zou doen op uitkeringen. Toch vertrouwde hij het niet en heeft eind van de maand nogmaals gebeld om in gebrekkig Nederlands alles uit te leggen. Maar ja, dat was niet binnen 30 dagen.

Ik zal een ieder alle correspondentie, angst en onmacht besparen. Maar het leidde tot een boete van een paar 100 euro, voor de ten onrechte uitgekeerde bedragen.

• Die uitkering van de lopende maand was nooit te stoppen geweest
• Ook de fabriek mag meedenken en had zelf ook kunnen zien, dat meneer voor de maand er op geen uitkering meer aan vroeg en er derhalve totaal geen sprake van opzet was.

Nu komt het wrange. Meneer wil niet in bezwaar gaan omdat hij door Nederland qua uitkeringen al die tijd zo netjes is behandeld. En je bijt niet in de hand die je voedt. Daarnaast is het een vluchteling, die nog steeds bang is voor overheden.

Hoe jammer, dat we deze man gemist hebben in de Houtense Werktafel. Want in mijn ogen, was het daar nooit gebeurd.

Het leidt tot 2 misschien wel goede voornemens voor Houten:

• Hoe voorkom je, dat zo iemand in deze roller coaster terecht komt
• Zorg ervoor eenzelfde beleid op de menselijke maat ook bij de WIL te bewerkstelligen, die je in je eigen processen al hanteert.

Aan “de Wil”  wil ik nog meegeven om eens zorgvuldig te kijken naar hun brieven:

• Realiseer je, dat velen het Nederlands niet goed machtig zijn
• Kijk eens naar de toon.