Column: Gezwam

Elke week deelt een columnist zijn/haar persoonlijke kijk op bepaalde zaken in Houten. Deze keer Hans-Peter van Rietschoten.

Pas wanneer de regen druilerig over me heen komt en nog meer donkere wolken zich in de verte samenpakken komt het besef dat de herfst haar intrede heeft gedaan. Tijd om een zak vol kastanjes bij elkaar te graaien en prachtig gekleurde bladeren met wijd open mond te bekijken. Kleuren die ik op geen enkel schilderspalet ooit heb gezien die zo met elkaar in harmonie zijn, dat ik wel kamerbreed de muur er mee zou willen beschilderen.

Tussen het schouwspel van licht, afgevallen blad en kastanjes wordt mijn aandacht getrokken door iets dat zo fragiel is dat ik het tegen de wind zou willen beschermen. Het lijken kiezeltjes op steeltjes die zich boven het grind uit wagen. Ze lijken zich aangepast te hebben aan de steentjes waartussen ze zijn opgeschoten en juist die camouflage maakt ze zo kwetsbaar. Zouden ze maar gifgroen of pimpelpaars zijn dan maakte ik me beduidend minder zorgen dan nu, dat ze zullen worden vertrapt. Iedereen weet dat felle kleuren gevaar verbeelden, maar deze paddenstoelen verkiezen kennelijk de tactiek van het onzichtbaar zijn.

Toch zijn ze ontdekt en kan ik enkel maar hopen dat ze niet zullen worden vertrapt door de wandelaars die net als ik komen genieten van de herfst die de omgeving haar gouden glans geeft. Waar kastanjes in het rond worden gestrooid alsof de goede Sint er aan het oefenen is met zijn pieten, die kwistig met strooigoed zullen gooien wanneer ze weer vaste voet aan wal hebben gezet. Over het nabijgelegen spoor kan de bisschoppelijke trein uit Spanje het station aandoen dat op een steenworp afstand ligt van waar de gekleurde bladeren voor het oprapen liggen.

De tere paddenstoeltjes blijven op mijn netvlies gebrand en hoewel ik  mijn jaszak vol glimmende kostbaarheden heb zijn ze niet uit mijn gedachten. Wanneer ik weer op deze plek kom zal ik kijken hoe ze erbij staan en mocht ik ze niet meer vinden dan heb ik in ieder geval de foto’s nog.