COLUMN | GEVELD | RUDO SNABILIE

Columnist Rudo Snabilie

Elke week deelt een columnist zijn/haar persoonlijke kijk op bepaalde zaken in Houten. Deze week Rudo Snabilie

In het Imkerspark ligt een omgevallen boom. Niets bijzonders, alle bomen vallen uiteindelijk om. Soms na tien, soms na twintig en heel soms na honderd jaar. Of na nog meer jaren, bomen leven langer dan mensen, tenzij de mens besluit om ze om te hakken. Toch staan er nu dagelijks mensen te kijken bij het losgescheurde wortelstelsel, dat zelfs een stuk asfalt van het wandelpad omhoog heeft gestuwd. Een reus geveld. Een vrouw met haar keffende hondje staat even stil, de keffer stopt met het irritante geluid, misschien was dit wel de boom waar hij dagelijks tegenaan plaste.

Een opa, met een kleinzoon op een driewieler, wijst op de wortels, gewoonlijk onder de grond. Zand en aarde kleven er nog tussen. Een dikke wortel is doormidden gescheurd. Hoe komt dat, het heeft nauwelijks gewaaid? Toch heeft de boom zijn wankele evenwicht verloren en ligt hulpeloos met zijn takken in de modder. Gewoonlijk steken de takken trots in de lucht, een fraai silhouet tegen een gloedvolle avondlucht. Wat nu opvalt is de kwetsbaarheid, de vergankelijkheid, de teloorgang. Voorheen had ik deze boom niet echt zien staan, een onopvallend exemplaar in ons eigen park, vlak achter mijn huis.

Nu bedenk ik hoe mooi de boom iedere lente in blad kwam; ragfijne, stervormige bladeren, doorschijnend. De bloei van lichtgroene hangers, waaruit het zaad als gouden voorjaarsregen naar omlaag dwarrelde. Het prachtige herfstpallet, wanneer de dagen korter worden. Daarna de rottende bladeren op het gras, voer voor lawaaiige bladblazers. Ik denk aan mijn onopvallende oom, die vorig jaar overleed en op Westerveld, in Driehuis, net als zoveel van mijn familieleden, werd gecremeerd. De woorden van zijn kinderen, mijn neven en nichten, die zoveel vertelden van wat ik nooit in de man had gezien.

Liefhebbende vader, inspirerende leraar, kende alle toneelstukken van William Shakespeare uit zijn hoofd, fervent bridger in een hoge klasse. Dat alles had ik nooit gezien, niet gehoord. Had ik wel goed gekeken, had ik wel goed geluisterd? Of had mijn oom inderdaad bij elke familiebijeenkomst in een hoek gezeten, onopvallend als een willekeurige boom in een willekeurig park. Misschien moet ik beter opletten tijdens mijn wandeling, een boom kan zomaar omwaaien.