Ongelijkheid binnen gelijkheid

Elke week deelt een columnist zijn/haar persoonlijke kijk op bepaalde zaken in Houten. Deze week Robin van Sportpunt Houten.

Columnist Robin | Bron: Sportpunt Houten

Nog niet zo lang geef ik les op deze sportschool. Elke week als ik binnenstap, voel ik dat ik me wat klein maak en probeer ik zo snel mogelijk richting de kleedkamers te lopen. Langs de verschillende zones waar gespierde mannen zitten te kreunen en steunen en gewichten op de grond laten vallen als ze klaar zijn met hun sets. De cardio apparaten langs het raam waarop allerlei mensen gezellig staan te kletsen met elkaar schieten voorbij. Zowel voor als na de les probeer ik zo min mogelijk tijd in de kleedkamer te spenderen. Snel omkleden, spullen in mijn kluisje en op naar mijn les. In de zaal voel ik me comfortabel, op het podium, terwijl een groep van voornamelijk dames me volgen en een uur met me swingen. Op een zonnige ochtend, als het wat rustig is in de sportschool, besluit ik onder de douche te stappen. Normaal doe ik dat altijd thuis, maar er zijn maar weinig leden dus ik schraap al mijn moed bij elkaar en loop de douches in. Mijn hoofd licht hangend begin ik mezelf in te zepen als ik achter me iemand hoor roepen ‘Hey, is dat niet die homo die elke week met de dames staat te shaken?’ en voor ik kan reageren voel ik hoe twee mannen me een harde duw geven in m’n rug. Ik kan gelukkig vrij goed mijn val breken en hoor hoe de mannen lachend weglopen.

Sporten en bewegen voor iedereen is een nobel streven, maar de realiteit laat zien dat voor specifieke doelgroepen het gevoel van veiligheid en inclusie nog een stuk beter kan. Bovenstaande ervaring is niet van mij persoonlijk, maar ik kan je genoeg ervaringen vertellen van nageroepen worden tot buitengesloten worden en fysiek geweld. Dit soort ervaringen zijn er in allerlei contexten, op scholen, in de buitenruimte, op de werkvloer, maar ook binnen de sport.

Laatst sprak ik een vereniging die mij het volgende vroeg: “Maar wat moet de vereniging hiertegen doen? Niet dat wij iemand hebben die homoseksueel is, maar is dit wel een taak van de vereniging?”. Dit was een vrij grote vereniging met ruim 450 leden en zij hadden in hun beleid neergeschreven dat iedereen welkom is. Ze waren ervan overtuigd dat zij de meest inclusieve vereniging in de regio waren.

Het creëren van een veilig sportklimaat en het bevorderen van inclusiviteit gaat verder dan het neerschrijven in het beleid. Het gaat om het uitdragen van veiligheid, het reageren op gedrag en verantwoordelijkheid nemen. Nu klinkt dit allemaal wel erg heftig, maar de afgelopen jaren zijn er al veel stappen gezet en mooie dingen bereikt. Positief coachen staat hoog in het vaandel, er is meer aandacht voor gedrag langs de lijn en diversiteit is een onderwerp wat binnen elke vereniging wel leeft.

Toch blijft de sportdeelname van minderheidsgroepen achter en zien we dat de veiligheid nog niet is waar we deze zouden willen. Benieuwd als vereniging hoe je aan de slag kan gaan met het thema inclusiviteit of heb je als individu ervaringen met discriminerende opmerkingen of negatief gedrag? Neem dan contact met me op en ik zal je zo goed mogelijk proberen te helpen.

Want het ideaal is: Iedere persoon heeft recht op deelname aan sport- en beweegactiviteiten; ongeacht huidskleur, levensbeschouwelijke overtuiging, leeftijd, geslacht, seksuele geaardheid of enig ander kenmerk.