Column | Elastiek

Elke week deelt een columnist zijn/haar persoonlijke kijk op bepaalde zaken in Houten. Deze week Hans-Peter van Rietschoten.

Ik loop graag buiten, en veel. Tenminste vier keer per dag in weer en wind. Onze hond is daar een bepalende factor in en ik heb me erop ingesteld. Onze wijk is het waard gezien en beleefd te worden. Mijn lief Schonauwen heb ik in alle toonaarden al bezongen. Bezongen? Als ik beter bij stem zou zijn misschien, maar nu moet ik het bij wat poëtische teksten laten. Als die op muziek zouden worden gezet zal het geen knaller van een hit worden denk ik. Want wie kan zich nou verliezen in een scheve toren ingeklemd tussen twee woonwijken? Om terug te komen op onze dagelijkse rondgangen door de wijken die mijn lief omsluiten.

Er gaan maar weinig dagen voorbij waarop ik niet mijn rug krom om een elastiek van de grond te rapen. Het is een doorn in mijn oog om ze te zien rondslingeren op voetpaden en in bermen.

Ooit heb ik gelezen dat vogelouders ze oppikken om ze aan hun jongen te voeren en er is een verhaal bekend van een ooievaar die een flinke bol van het spul uitbraakte. De braakbal die onder een ooievaarsnest werd gevonden is door natuurwetenschappers uitgepluisd en wat het opleverde is tentoongesteld. Een ander verhaal laat weten dat een vogeljong dood gevonden werd met een elastiekje in zijn snavel. Met de kennelijke bedoeling het kuiken een sappige worm te voeren keerde pa of ma naar het nest terug. Ik kan me zo voorstellen dat het jong kokhalzend over de rand van het nest heeft gehangen, zijn evenwicht verloor en te pletter is gevallen. Het elastiekje als stille getuige van het drama nog uit zijn snaveltje bungelend.

Ik raap ze dus op. Om vogels te behoeden voor hun ongetwijfeld goede bedoelingen. Zelfs de felgekleurde elastiekjes zijn in eerdergenoemde braakbal aangetroffen. Dacht de ooievaar een makkelijke prooi te kunnen vangen misschien? Groen en geel ziende wormen die vanwege al te veel stikstofhoudende grond misselijk het daglicht opzochten.

Hoe het ook is. Mijn verzameling elastiekjes groeit en even herbeleef ik een stukje van mijn jeugd. We knoopten ze aan elkaar tot meterslange slingers en rolden ze op tot een enorme gummibal. Een katapult was ook tof al was mijn vader hierover minder enthousiast. In de herfst vielen de eikels rijkelijk van de bomen in die tijd en dat was prachtige munitie voor ons. Niet ongevaarlijk om daarmee op elkaar te schieten en ook de buurtbewoners waren niet blij met ons wapentuig.

Nu spaar ik ze in een plastic zakje. Je zal er maar om verlegen zitten tenslotte.