Column | Overwegingen rond Covid

Elke week deelt een columnist zijn/haar persoonlijke kijk op bepaalde zaken in Houten. Deze week Martin Monkel.

Luister deze column via deze link

Onlangs las ik een bericht van onze burgemeester Gilbert Isabella op Twitter. Aanleiding was dat de aankomst van Sinterklaas in Houten als doorstroomactiviteit was georganiseerd met veel blije kindergezichtjes. En ja, de vrolijke Pieten waren niet zuinig geweest met strooigoed. Misschien mogen we blij zijn dat de goedheiligman Houten wel heeft weten te vinden, want in veel regiogemeenten werd van de organisatie afgezien. Daar geen intocht, geen vrolijke pieten en geen strooigoed.

 

Een ander bericht dat recent voorbijkwam is het niet doorgaan van Houten on Ice. Ondanks de prachtige opkomst van vrijwilligers en de goede energie tijdens de bijeenkomst in de Vershof moet Houten het voor het tweede jaar op rij zonder ijsbaan op Het Rond stellen. We willen geen onvoorzienbare risico’s nemen, lees ik op de site van de Stichting. Onze eerdergenoemde burgemeester vindt het ontzettend jammer maar heeft begrip voor dit besluit van het stichtingsbestuur. En dat terwijl in een gemeente ten oosten van Utrecht op 26 november de grootste overdekte tijdelijke ijsbaan van midden Nederland is geopend.  

 

Zo maar twee berichtjes die voorbijkwamen. Niets bijzonders, zeker als je het afzet tegen de onduidelijkheid van de besluiten rond Covid 19. Maar wel vreemd: de ene gemeente wel, de andere niet. Ook onduidelijkheid?

 

Gelet op mijn leeftijd heb ik geen actuele kennis over de inkomst van Sinterklaas. Vanuit mijn jongste jeugd, en dat is al een pensioenleeftijd geleden, kan ik mij een Sinterklaasfeest herinneren in het N.V.-huis aan de Oudegracht, de grondslag voor het latere Tivoli. Toen met een optreden van de Everly Brothers, nog onbekend voor mij als kleuter en in de wereld. De liefhebbers weten dan over welk tijdsgewricht ik het heb. Dat was ook de tijd dat Zwarte Piet nog gewoon de kinderen blij kon maken.

 

Mijn ervaringen met de wintersfeer in Houten zijn van meer recente datum. Als vrijwilliger met een leuk team mensen schaatsen uitdelen aan de kinderen en de ‘koek en zopie’ beheren. Ik heb het in die tijd nog geschopt tot ijsmeester met een mooi oranje winterjack en een titel op de rug. Bijzonder was mijn ervaring met die meneer die met zijn stalen noren het ijs op wilde en niet begreep dat dit toch te gevaarlijk was. Vervelend was soms het laatste uurtje als iedereen al weg was, je zelf ook naar huis wilde en je moest wachten tot om 23.00 uur de beveiliging kwam. Jammer, dit jaar(weer) niet.

 

Zomaar twee persoonlijke herinneringen die in dit verband voorbijkomen. Verschillende ervaringen op basis van verschillende maatregelen. Dat heeft te maken met de gemeentelijke autonomie. Daar waar van de ene kant van de gemeentegrens iets wel wordt toegestaan en aan de andere kant niet, is voor een burger vaak moeilijk te vatten. Ook los van afspraken over corona. Een gemeente mag zelf regels opstellen in het belang van de gemeentelijke huishouding, zoals dat heet. En als het gaat om de openbare veiligheid, met als spin-off het coronavirus, heeft iedere gemeente (lees: burgemeester) haar eigen beslissingsbevoegdheid. Maar ook buiten de openbare orde kom je verschillen tegen. Hoe gemeenten ieder voor zich de energietransitie aanpakken met het zoekproces naar locaties voor windmolens is langzamerhand voldoende bekend: “Not in my back yard”. En dan moet de provincie met al die gemeenten aan tafel om een gemeenschappelijk noemer te vinden, een uitkomst die een hoger doel moet dienen. En dat hogere doel zou moeten prevaleren boven het belang van de individuele gemeente die daarin participeren. Ik weet zeker dat het resultaat toch een compromis is dat niet iedereen tevredenstelt. En dan nog, je kan niet altijd je gelijk krijgen. Net als niet iedere kinderwens door Sinterklaas kan worden ingevuld.

 

Terug naar Covid als titel van deze overwegingen. “We moeten het samen blijven doen, met een beetje mildheid voor elkaar” zie Rutte onlangs voor de zoveelste keer. Dat samendoen is lastig als je constateert dat het in het debat vaak over de details gaat en niet over de hoofdlijnen. En dan staat het gemeenschappelijke doel vaak buiten spel. Net als in de maatschappij neemt ook de politieke polarisatie toe en dat gaat ten koste van de bereidheid tot samenwerking. Maar als je in het streven naar een nieuwe cultuur de samenwerking niet vormgeeft en waarmaakt, krijg je sowieso geen resultaat.

 

Ondanks mijn beperkte herinnering aan het Sinterklaasfeest heb ik toch mijn schoen gezet. Daarin, net als vroeger, een wortel voor het paard en een verlanglijstje: “Bij de verkiezingen in maart 2022 verklaren alle fracties hun specifieke belangen opzij te zetten voor een programma op hoofdlijnen dat niet alleen goed is voor de toekomst van Houten maar ook voor de ontwikkeling van de regio”.

Maar tegen die tijd is Sinterklaas weer vertrokken en is de winterse sfeer weer voorbij.

Misschien ook de onduidelijkheden rond covid