Anton Vernooij 50 jaar priester

Op 18 juli 2015 is het precies 50 jaar geleden dat Anton Vernooij (74) priester is gewijd. Op 19 juli ging hij voor in de eucharistie viering in de RK kerk van Werkhoven. 50 Jaar en een paar dagen nadat hij zijn eerste mis voorging op precies dezelfde plek. Toen nog met de ogen gericht op het tabernakel, nu met zijn gezicht gericht op de mensen in de kerk. Vernooij, geboren in ’t Goy en opgegroeid in Werkhoven, gaat bijna wekelijks voor in de mis van één van de kerken van de parochie PJ23 in het Kromme Rijn gebied. In een interview blikt hij terug.

Na zijn priesterwijding ging Anton Vernooij muziek studeren in Rome. Terug in Nederland werd hij docent aan het instituut voor kerkmuziek in Utrecht. Dat deed hij tot 1998. Daarna werd hij bijzonder hoogleraar liturgische muziek aan de Universiteit Tilburg.

Vernooij is inmiddels een landelijke autoriteit op gebied van liturgische muziek. Zijn naam staat voor in de liedbundel Gezangen voor Liturgie  die we nog steeds in de katholieke kerk gebruiken, als voorzitter van de commissie die de twee  edities van bundel heeft samengesteld. Hij heeft talloze artikelen gepubliceerd en enkele boeken geschreven. Dat doet hij nog steeds. Vorige week gaf hij nog een lezing en deze week produceerde hij zijn zoveelste wetenschappelijk artikel.   

 Een lied wordt volgens Vernooij vaak niet gekozen omdat de tekst zo passend is, maar omdat we de melodie zo mooi vinden. “Melodieën zijn dierbaar. Die zingen we graag en die willen we bewaren. Ook al is de tekst soms een beetje oubollig. Maar die horen we niet meer, we zingen alleen maar de melodie.” Als voorbeeld geeft hij Stille Nacht. “Een wiegeliedje. Een klein liedje wat natuurlijk volgens de liturgische regels helemaal niet past. Maar Stille Nacht is natuurlijk hét kerstlied.” 

Omdat er priesters nodig waren vroeg Kardinaal Simones hem pastoor te worden in de Paulus parochie in het Utrechtse Tuindorp. Dat heeft hij zes jaar parttime gedaan, naast zijn werk als muziekdocent. Vernooij: “dat is voor de mensen   -hoop ik-   een succes geworden, maar voor mijzelf een mislukking. Ik kon dat niet combineren. Een amateur kan wel twee dingen tegelijk doen, maar een vakman kan dat niet. Dus toen ben ik naar de bisschop teruggegaan en toen zei ik: beste eminentie, het lukt niet, ik hou ermee op”. 

 Nu hij al 10 jaar met emeritaat is heeft hij tussen het studeren en schrijven door op maandag- en vrijdagavond en op zondagochtend een moment van ontspanning. Dan gaat hij voor in de heilige mis bij de Fraters van Utrecht en in één van de kerken van de parochie PJ23 of in Harmelen. Naar de fraters gaat hij te voet. Met hen heeft hij een speciale band omdat hij ze al jaren kent. Van deze uitstapjes geniet hij. Hij wordt allerhartelijkst ontvangen omdat ze blij zijn dat er in deze tijd nog een priester is. “Dat voorgaan in de parochies, met name in parochie paus Johannes de 23e,  is voor mij een ontspanning, wat ik ook graag doe…. Ik voel mij meer musicus dan pastor, maar het pastorale werk wat zich beperkt tot zondagmorgen in de kerk doe ik er van harte en graag bij. Ik zou het niet meer kunnen missen.”  

Op 19 juli 2015, na de mis, werd hij gefeliciteerd door parochianen uit Werkhoven en vanuit de andere locaties waar hij regelmatig voorgaat. José Dorresteijn, voorzitter van de locatieraad Werkhoven sprak hem woorden van dank en een groot compliment toe: “Anton, ik durf het vandaag hardop te zeggen en misschien wil je het zelf niet horen, maar hier in Werkhoven beschouwen we je toch wel een beetje als onze pastoor. ” Daarna zetten alle aanwezigen luidkeels het lang zal hij leven in.

[mh_media type=video]