4 mei, ook voor de ‘tweede’ generatie!

4 mei 2021

  1. Home
  2. /
  3. Nieuws
  4. /
  5. Welzijn
  6. /
  7. 4 mei, ook voor...

Bron: Rene van den Brandt

De jaarlijkse dodenherdenking komt er weer aan en dat is altijd iets waarbij ik even van slag ben en tot inkeer kom. Als ik dat vertel, dan hoor ik vaak, “hoe kan dat nu, je bent van 1951, 6 jaar na de oorlog”. Men noemt dat wel de ‘tweede’ generatie. Over deze 2e generatie is veel te doen, van allerlei groepen worden er verhalen opgetuigd, dat zij ook last hebben van de trauma’s van hun ouders. De eerste generatie dus, die alles bewust hebben meegemaakt.

Naarmate ik ouder word, nu bijna 70) merk ik, dat het toch ook voor mij geldt en zal dat proberen uit te leggen en met u te delen. Graag hoor ik van leeftijdsgenoten, of zij dit herkennen.

Uit mijn vroege jeugd herinner ik me, dat wij om 4 mei altijd naar binnen geroepen werden en om 20.00 uur even stil moesten zijn. Het waarom werd niet echt uitgelegd.

Je nam het als een vaststaand feit. Naarmate je ouder werd en de verhouding ten aanzien van je ouders ook veranderde tot uiteindelijk verzorgende kwamen er meer fragmenten op tafel en werd er meer duidelijk. Onder andere dat je te doen had met twee zwaar beschadigde mensen, en de invloed die dat op hun leven en gedragspatronen heeft gehad. En dat gaat natuurlijk ook in jouw gedrag zitten. Zie hier de link.

Om het wat beter te duiden zal ik het verhaal van mijn ouders nader toelichten. Ik doe dit in het kort, maar voeg als bijlage een prachtig geschreven verhaal bij over mijn ouders geschreven door mijn broer Bram Donker. Zijn analyse deel ik bijna volledig. Dat kleine verschil heeft te maken met je eigen observaties. Voor mij is het een waardevol document.

Beginnend bij mijn moeder, geboren in 1931 als kind in een gezin met 7 kinderen in Groningen, in een typische volkswijk, waar armoe overheerste. De bewoners sleepten elkaar door de oorlog. Vlak na de bevrijding overleed mijn grootmoeder aan voedselvergiftiging, alsmede de baby die ze droeg. Dat maakte mijn moeder half wees op haar 15e jaar en verantwoordelijk voor een gezin van 7 personen, met een vader, die niet van het woord “werken“ hield. Een ongelofelijke zware taak. Dit geteld bij haar oorlogservaringen en zie daarvoor de link, alsmede de entree van een stiefmoeder alla Sneeuwwitje, en het kan niet anders of je raakt zwaar beschadigt. Je leert overleven en past je gedrag daarop aan:

  • Alles zelf oplossen
  • Niet klagen
  • Confrontaties uit de weg gaan
  • Afstoten als mensen te dichtbij kwamen.

Op latere leeftijd is ze ook nog getroffen door een zware auto-immuunziekte.

Dan mijn vader; afkomstig uit een gezin van 12 kinderen, waarvan 8 meiden. Tot op het bot verwend door die meiden.

Hij is in 1942 opgepakt, samen met zijn broer (Hendrikus Donker, ja daar ben ik naar vernoemd) en terecht gekomen in een werkkamp in de buurt van Hamburg. Zijn broer in de buurt van Maagdenburg. Na een bombardement aan het eind van de oorlog ontsnapte hij samen met zijn vriend Henk Dokter en is op zoek gegaan naar zijn broer.

Nu citeer ik uit het verhaal van mijn broer: “Wonder boven wonder vinden ze Henk op een spoorwegemplacement ten westen van Maagdenburg. Henk was ook met kameraden ontvlucht in deze laatste dagen van de oorlog. Echter na een emotionele ontmoeting en een dag samenzijn wil Henk snel met een trein naar Nederland samen met zijn kameraden. Arie en Henk Dokter vinden dit te gevaarlijk. De geallieerden bombardeerden nu voluit alle infrastructuur en dus ook treinen. Zij vinden lopen, al duurt dat langer, veiliger. Na afscheid te hebben genomen lopen Arie en Henk Dokter richting noordwesten. Op de heuvel uitkijkend over het spoorwegcomplex kijken ze nog even om. Vanuit het westen komen bommenwerpers aangevlogen richting het spoorwegterrein. Ze zoeken dekking. Dan vallen de bommen. En, zoals ze enkele dagen, via overlevende kameraden van Henk hoorden, zat Henk Donker in één van die treinwagons. En Arie en Henk Dokter konden niet meer terug. (Henk overleed op 4 mei 1945, op 25-jarige leeftijd, en is herbegraven op de erebegraafplaats in Loenen)”.

Terug in Nederland meldt hij zich met een dolle kop bij het leger en na een opleiding komt hij in Indië terecht. Hier beleeft hij ook de meest verschrikkelijke dingen en keert terug als oorlogsinvalide.

Niet alleen lichamelijk verwond, maar ook geestelijk een last met zich meedragend. Ook dit vertaalt zich in de levensstijl en gedrag.

Deze twee mensen ontmoeten elkaar en na het eerste schot is het raak en word ik geboren.

Hoe, moet je niet vragen, maar ze slagen er in een goed leven op te bouwen. Maar niet in staat het verleden te vergeten en daarna te handelen.

Als kinderen voelden we dit en hebben er zaken van mee genomen. Je hebt nooit geleerd alles te bespreken. Je moet zaken zelf oplossen et cetera.

Naarmate je ouder wordt, merk je dus, dat je onbedoeld een last meedraagt uit de oorlog. Derhalve is de 2e generatie ook nog deels slachtoffer. Af en toe ga ik naar de erebegraafplaats in Loenen en krijg dan toch de brok in de keel, net zoals op 4 mei, als ik aan mijn ouders denk.

Klik hier voor het verhaal van mijn broer (Bram Donker).

Oorlogskinderen

Zonder zijn toestemming mag het niet gekopieerd of verder gepubliceerd worden.

 


Huidig nummer

Titel

Artiest

Now on air

Houten Komt Thuis

17:00 19:00

Nu op Houten FM:

Alesso & Armin van Buuren - Leave A Little Love